وقتی قضیه پهباد و موشک امریکایی مطرح شد و داغ بود،یار ایران نبود.
و از اون ادمهایی هست که بی شائبه به وطنش عشق میورزه.
باهم صحبت میکردیم و به شوخی میگفتم بعله دیگه اینجا جنگ بشه شما که دوووری و جات راحته و ما اینجا شهید میشیم و. و یه دفعه گفت اگر جنگ بشه مطمئن باش با اولین پرواز میام تا برای وطنم بجنگم.
اون لحظه در اعماق قلبم هم بهش افتخار کردم که برعکس من این همه به جایی که سالها توش زندگی کرده و اسمش رو وطن میذاره تعهد داره و هم ته ته دلم یه طوری شد.
تو این هفته ی دفاع مقدسی که گذشت حسابی به این موضوع فکر کردم.به نی که دست شستن از همسرشون،از عشق زمینی شون، و حتی اگر بخوایم فارغ از ابعاد احساسیش نگاه کنیم،دست شستن از تنها سرپناه و سرپرست خودشون و بچه هایی که اون روزا خیلی کوچولو بودن و مردشون رو راهی جبهه کردن.
اونهایی که رفتن با دشمن جنگیدن تو فضای جنگ بودن مسئولیت سختی داشتن اما از اون سختتر نی بودن که از نظر روحی اینقدرررر قوی بودن که مرداشون رو تو اوضاع نابه سامان جنگ راهی جبهه کردن و با دست خالی زندگی ساختن.
این روزا بیشتر از شهدا و رزمنده ها و جانباز ها بعنوان یک زن شرمنده روی این ن هستیم.که از مهمترین قسمت زندگیشون زدن و خون عزیزانشون رو نه مردم عادی بلکه پر ادعا های امروز لگد مال کردند تا همسرانشان ودخترانشان با کیلیارد های ربوده شده از جیب ما مردم راهی مجهزترین بیمارستان های دنیا شوند برای زایمان در آب!!!!
پ.ن:در اولین فرصت کامنت ها را جواب میدهم:)
اون ,جنگ ,رو ,های ,ها ,راهی ,از اون ,شستن از ,راهی جبهه ,جنگ بشه ,که از
درباره این سایت